Kralın binası ( Küçürek Öykü)


Olarak, olmayarak birkaç tuğlayı üst üste dizdi haşmetli kral. Kazdı çamurdan, kerpiçten harcını. Binası bitince geçti karşısına düşündü. ‘’Renk gerek’’ diye bağırdı. En sadık on askeriyle birlikte, derince bir kovanın içine soktular bileklerini ve hançerlerini damarlarının üzerine sürdüler. Şimdi o haşmetli kral ve on sadık adamı yoklar. Fakat inşa edilen en güzel binanın içinde dünyanın en mutlu halkı yaşıyor. Duvarlarındaki kırmızıysa tabiata ve ona tabii olanlara en güzel hediye oluyor.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Maskeler Bizi Öldürüyor (Cahil-i Cühela 2.Bölüm)

Resim
  Eskiden sağlıkçıydım. Beş sene önce kendimi insanlara nefes verecek, ömrü hayatım boyunca sayısız insanın hayatını kurtaracak, duran kalpleri yeniden çalıştıracak birisi olarak görürdüm. Yavaş yavaş içimdeki o duyguların hepsi söndü. Duran kalpleri yeniden çalıştırmayı bir kenara bırakın artık kendi kalbimin attığından bile şüpheliydim. Kendimi kitaplara verdim. Biraz olsun huzur bulmuştum. Fakat temeli insan anatomisine dayanan kilit bilgilerin hiçbirini unutmadım. Ta ki ‘kaçış sendromu’ adı verilen bir şey duyana kadar. Allah düşmanımın başına vermesin. Ne kadar zor bir illet olduğunu tahmin bile edemiyorum. Yine de ilk kez duyduğumda psikolojik bir karmaşa hali olduğunu zannetmişim. ‘’Kaçış sendromu yahu ne olabilir. İnsanın çevresinde yaşadığı zorluklardan kurtulmak için başvurduğu durumun psikologlarca isimlendirilmiş hali işe.’’ Hepimiz kaçmaz mıyız eninde sonunda. Kaçacak delik aramaz mıyız o zor anlarda. Ararız. En masumumuz bulunduğu şartlardan kaçar. En fenamız yalana baş
Devamı

Masayı Dinleyin (Küçürek Öykü)

Resim
Uzaktan yapılan en iyi eylem bir muhabbet kapısının bezirganı olmaktı. Ben de bu görevi elimden geldiğinin en iyisiyle yaparım. Ellerim, gözlerim, ağzım ve kollarım olmamasına rağmen. Bir masa için bundan daha başarılı görev ne olabilir.
Devamı

En Ağır Hakaretler Kendime (Cahil-i Cühela 1.bölüm)

Resim
Gün içinde yüzlerce kelime duyuyorum. "Selam, çok, güzelsin, eh, nevişahsınamünhasır". Liste uzar gider desem yalan olur. Çünkü kelimelerimizin bile hazır tüketilebilirine başvurur olduk. Konuşmak bizi zorluyor mu? Konuşmanın alternatifini mi bulduk? Yoksa konuşmak eskisi kadar pragmatik değil mi? Ben bu konuda çok fazla bilgi sahibi değilim. Henüz 23 yaşında okunmayan bir kitabın yazarı olarak tam olmam gereken yerdeyim aslında. Hala aydınlanmaya daha da ileri gitmeye ihtiyacım var. Özetle bu satırları yazdığım koltuktan kesin bir yargıya başvurmak çok fazla acemice olurdu.  Dilimizi kullanırken üşenmemizin bir çok sebebi olabilir. Bunların bence en önemlisi okumamaya sıkça başvurmamızdan gelmekte. Ya yazılarımız? Üç aydan beri tanıdığım çok kıymetli bir büyüğüm -selam olsun Hayri abiye- dil kullanımı konusunda radikal düşüncelerin en farkılısına dikkat çekmek istiyor. Bunu dünyaya haykırıyor. Mobil ya da sabit aletlelerle olan yazışmalarda 'emoji' olarak isimlen
Devamı